Παγκόσμιοι Εργαζόμενοι στην Υφαντουργία Παρά τις Αλλαγές των Αμοιβών

[Σεπτέμβριος 2025] – Η παγκόσμια βιομηχανία ενδυμάτων, ακρογωνιαίος λίθος της γρήγορης μόδας και των διεθνών αλυσίδων εφοδιασμού, συνεχίζει να δέχεται κριτική για τους χαμηλούς μισθούς που συχνά δεν πληρούν τα βασικά πρότυπα διαβίωσης.

Στην Μπαγκλαντές, τον δεύτερο μεγαλύτερο εξαγωγέα ενδυμάτων στον κόσμο, οι εργαζόμενοι στα ρούχα είδαν πρόσφατα τον ελάχιστο μηνιαίο μισθό τους να αυξάνεται σε 113 δολάρια ΗΠΑ. Η αύξηση ακολούθησε μήνες διαμαρτυριών, αλλά παραμένει πολύ κάτω από αυτό που τα συνδικάτα αποκαλούν «μισθό διαβίωσης».

Στην Καμπότζη, οι αρχές όρισαν το ελάχιστο όριο του 2024 στα 204 δολάρια ΗΠΑ ανά μήνα για τους εργαζόμενους στα ρούχα, μια μικρή αύξηση από τα προηγούμενα χρόνια. Ωστόσο, το αυξανόμενο κόστος των τροφίμων και της στέγασης σημαίνει ότι οι περισσότεροι εργαζόμενοι εξακολουθούν να ζουν από μισθό σε μισθό.

Οι εργαζόμενοι στη Μιανμάρ κερδίζουν περίπου 161 δολάρια ΗΠΑ το μήνα, σύμφωνα με στοιχεία του 2020, ενώ στην Ινδονησία, ο μέσος μηνιαίος μισθός στον τομέα των κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων και των ενδυμάτων ανέρχεται σε 194 δολάρια ΗΠΑ. Και οι δύο χώρες αντιμετωπίζουν αυξανόμενη πίεση από διεθνείς εργατικές ομάδες για την αντιμετώπιση της στασιμότητας των μισθών εν μέσω πληθωρισμού.

Η κατάσταση είναι εξίσου δραματική στο Λεσότο, ένα σημαντικό αφρικανικό κέντρο για αμερικανικές και ευρωπαϊκές μάρκες ρούχων. Οι μισθοί κυμαίνονται μεταξύ 146 και 163 δολαρίων ΗΠΑ το μήνα, προκαλώντας οργή στους εργαζόμενους μετά τις αλλαγές των δασμών των ΗΠΑ και τη μείωση των εξαγωγικών παραγγελιών που έπληξαν τη βιομηχανία.

Οι οργανώσεις για τα εργασιακά δικαιώματα προειδοποιούν ότι ενώ οι ονομαστικοί μισθοί έχουν αυξηθεί σε πολλές περιοχές, παραμένουν πολύ κάτω από το όριο για ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο. Ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας (ILO) εκτιμά ότι εκατομμύρια εργαζόμενοι στα ρούχα σε όλο τον κόσμο εξακολουθούν να βασίζονται σε υπερβολική υπερωριακή εργασία και χρέη για να επιβιώσουν.

Οι υποστηρικτές υποστηρίζουν ότι η πραγματική αλλαγή απαιτεί όχι μόνο κυβερνητική δράση, αλλά και δεσμεύσεις από τις παγκόσμιες μάρκες μόδας να πληρώνουν τους προμηθευτές αρκετά για να καλύψουν δίκαιους μισθούς. Χωρίς αυτό, λένε, η βιομηχανία κινδυνεύει να συνεχίσει έναν κύκλο φτώχειας, παρά το γεγονός ότι αξίζει εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.